Kώστας Kαββαθάς
«Όχι λοιπόν γλυκιά μου οδαλίσκη, αλλά κι εσύ ?ανυποχώρητε? συνδικαλιστή,ΔΕΝ EINAI αυτή η Ελλάδα. Αυτό το συνονθύλευμα των ετερόκλητων ?φυλών? που
έχει μάθει να ζητάει, χωρίς να προσφέρει, που έχει κάνει θεό την απάτη (οι
πρώτοι στον κατάλογο φοροφυγάδες ήταν ελαιοπαραγωγοί και βαμβακοπαραγωγοί)
και οδηγό το ?άστρο? της ?μερσεντέ?, δεν είναι οι Έλληνες που θα οδηγήσουν
τη χώρα στον 21ο αιώνα?»
Χαρακίρι
ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις. Αν πρέπει να λάβεις μέρος
και με τις πράξεις σου να συμβάλλεις στη σωτηρία της ή αν πρέπει να
καθίσεις αναπαυτικά στο κάθισμα μιας «εκατονογδόντα» με κόκκινες πινακίδες
και να την παρακολουθήσεις να κάνει χαρακίρι.
Ακόμα και ένα μικρό παιδί έχει πλέον καταλάβει ότι:
? δεν είναι πλέον δυνατόν ένας (κατ? ευφημισμό) ευρωπαϊκός λαός να ζει με
δανεικά και να βαδίζει, αμεριμνοαμέριμνος έως και χαζοχαρούμενος, στο δάσος
με τους λύκους.
? δεν είναι πλέον δυνατόν ένας λαός και μια χώρα να μην παράγουν και να μην
εξάγουν και να δανείζονται συνεχώς για να ικανοποιήσουν τις καταναλωτικές
τους ανάγκες.
? δεν είναι πλέον δυνατόν ένας λαός να τα περιμένει όλα από το «κράτος»
(και μάλιστα ένα κράτος που είναι πέρα για πέρα διαλυμένο και
αλλοτριωμένο).
? δεν είναι πλέον δυνατόν ένας λαός να συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο
παιδί που κάποιος (στην προκειμένη περίπτωση το? κράτος) του πήρε το
παιχνίδι του.
Παρά το ότι ?εκτός από το παιδί της ιστορίας μας? και ένα άτομο με χαμηλό
δείκτη νοημοσύνης έχει καταλάβει ότι η εποχή των χωρίς αντίκρυσμα δανείων,
των ανεξέλεγκτων κοινοτικών επιδοτήσεων και των «ρυθμίσεων» έχει περάσει (ή
πρέπει να περάσει) οριστικά, ένα μεγάλο τμήμα του λαού έχει
στρογγυλοκαθίσει πάνω στις ψευδαισθήσεις που του δημιούργησαν (κατά
πρόσφατη ομολογία τους) οι πολιτικές ηγεσίες, και προχωρεί στο χαρακίρι.
Έτσι, εκτός από το κάθε πλευρά απαράδεκτο «κλείσιμο» των εθνικών οδών από
τα τρακτέρ των αγροτών, που ζητούν τη συνέχιση των επιδοτήσεων και τη νέα
«ρύθμιση» των χρεών τους, απεργούν ή απειλούν με απεργία (Κυριακάτικη,
12.12.96) οι: εργατοϋπάλληλοι, δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι, οικοδόμοι,
καθηγητές, δάσκαλοι, νηπιαγωγοί, εργαζόμενοι ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων,
μαθητές(!), εκπαιδευτικοί εξωτερικού, διπλωμάτες/υπάλληλοι Υπ. Εξ,
εφοριακοί, τελωνειακοί, έμποροι/βιοτέχνες, ναυτεργάτες, εργαζόμενοι
νοσοκομείων, γιατροί I.K.A., μηχανικοί δημοσίου κ.ά! Με άλλα λόγια δεν
υπάρχει ομάδα εργαζομένων ή «εργαζομένων» που να μην απεργεί ζητώντας, τι
άλλο, αυξήσεις.
Δείτε τώρα τι συμβαίνει... Στην περίοδο 1989-1996 έχουν
διαγραφεί/ρυθμιστεί(Δημήτρης Στεργίου, Οικονομικός Ταχυδρόμος 12.12.96)
χρέη ύψους ενός τρισεκατομμυρίου ενενήντα οκτώ δισεκατομμυρίων δραχμών! Και
όλα αυτά τα δισεκατομμύρια εθνικών και κοινοτικών κονδυλίων χαρίστηκαν
(όπως σημειώνει ο Δ.Σ.) για την «ενίσχυση και αναδιάρθρωση της γεωργίας και
την, με κάθε τρόπο, στήριξη των αγροτικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων
και καλλιεργειών χωρίς όμως, στην πράξη, να γίνει τίποτα απολύτως». Αν σε
αυτές τις «ρυθμίσεις» χρεών προστεθούν και οι «ρυθμίσεις» προς άλλες
παραγωγικές και μη τάξεις, οι οποίες μπορούν να επιβάλλουν τις απόψεις τους
χρησιμοποιώντας νταλίκες, φορτηγά, απορριμματοφόρα, ταξί, μέσα μαζικής
επικοινωνίας, αλλά και σκληρές απεργίες συντεχνιών, που παραλύουν την
οικονομική ζωή της χώρας και θέτουν σε κατάσταση ομηρίας το πραγματικά
παραγωγικό τμήμα του ελληνικού λαού, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το
χαρακίρι που επιχειρείται είναι εθνικό!
Μ? αυτό και βέβαια δε θέλω να πω ότι δεν υπάρχουν αγρότες, αλλά και άλλοι
(όπως π.χ. ορισμένες κατηγορίες συνταξιούχων που το «κράτος» έχει ληστέψει
τις ασφαλιστικές εισφορές), που πραγματικά έχουν ανάγκη εθνικής και
κοινοτικής βοήθειας. Στα ταξίδια μας στην Ελλάδα έχουμε πολλές φορές
συναντήσει αγρότες και αγρότισσες που παρά το ότι δουλεύουν «ήλιο με ήλιο»
(κάτω από συνθήκες, που θα έκαναν τα μαμόθρεφτα και τους γιάπις της Αθήνας
να τρέξουν στην αγκαλιά της μαμάκας τους), ζούνε κάτω από συνθήκες σκληρής
φτώχειας. Δε χρειάζεται να πούμε ότι οι διεκδικήσεις αυτών των ανθρώπων
είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένες. Με την ίδια όμως λογική
δικαιολογημένες πρέπει να είναι και οι διεκδικήσεις της κάθε επαγγελματικής
ομάδας που επίσης δουλεύει «ήλιο με ήλιο» και με δυσκολία τα βγάζει πέρα.
Στα ίδια ταξίδια όμως έχουμε γίνει μάρτυρες προκλητικής επίδειξης πλούτου
και σπατάλης. Τα πιο ακριβά αυτοκίνητα δεν τα βλέπει κανείς στην Κηφισιά
και στο Κολωνάκι, αλλά σε πόλεις και χωριά της Ελλάδας που με τίποτα δεν
περιμένεις να αντικρίσεις τρία Λαντ Ρόβερ, δύο Ντισκάβερι, δέκα «μερσεντέ»
και πέντε «μπεμβε» 520 στο πάρκινγκ του τοπικού σκυλάδικου ή γηπέδου.
Κανείς δεν μπορεί πλέον να αμφισβητήσει ότι στα πλαίσια της
αμεριμνοαμέριμνης πορείας της χώρας προς το 2000, και σύμφωνα με τα
κελεύσματα του μωρο-νεοφιλελευθερισμού, του κάλπικου σοσιαλισμού και,
βέβαια, του πέρα για πέρα χαζοχαρούμενου «αριστερισμού» του KKE, το
οικονομικό, κοινωνικό, κομματικό, ατομικό και εθνικό χαρακίρι κυριολεκτικά
«σπάει κόκαλα».
Μάταια «φωνάζουν» οι ξένοι οργανισμοί (αλλά και η κυβέρνηση και κάποιοι
έλληνες πολιτικοί) ότι η Ελλάδα είναι «στάνταρ αουτσάιντερ» για την ONE.
Κανενός το αυτί δεν ιδρώνει. Το αντίθετο συμβαίνει. Ιδρώνουν οι μασχάλες
τους από τους χορούς που «ρίχνουν» στα μπλόκα και στα τραπέζια των κάθε
λογής και είδους κέντρων διασκέδασης. Όπως, για παράδειγμα, εκείνο το
υβρίδιο που είδαμε στα «οχτώμιση» να σείει τα οπίσθιά του στους ρυθμούς του
τσιφτετελιού κραυγάζοντας: «Ω ρε μάνα μ?. Αυτή είναι η Ελλάδα!».
Όχι λοιπόν γλυκιά μου οδαλίσκη, αλλά κι εσύ «ανυποχώρητε» συνδικαλιστή, ΔΕΝ
EINAI αυτή η Ελλάδα. Αυτό το συνονθύλευμα των ετερόκλητων «φυλών» που έχει
μάθει να ζητάει, χωρίς να προσφέρει, που έχει κάνει θεό την απάτη (οι
πρώτοι στον κατάλογο φοροφυγάδες ήταν ελαιοπαραγωγοί και βαμβακοπαραγωγοί)
και οδηγό το «άστρο» της «μερσεντέ», δεν είναι οι Έλληνες που θα οδηγήσουν
τη χώρα στον 21ο αιώνα.
Αυτό το συνονθύλευμα είναι οι αλυσίδες που κρατάνε δέσμια την Ελλάδα. Οι
αλυσίδες που πρέπει να σπάσουν και να πεταχτούν, για να σκουριάσουν στα
χρονοντούλαπα της νεότερης ελληνικής κωμωδίας._Κ.Κ.